Na een goede nacht en een lekkere douche ben ik op weg gegaan. Na ongeveer een half uur kwam ik bij de enige pont van vandaag. Het weer is prachtig en zal alleen nog maar beter worden. Ook nu geniet ik weer van het landschap. Op een parkeerplaats doe ik even een dutje voor ik verder rijd. Ik kom langs Saltstraumen waal de krachtigste maalstroom (kolkend water) ter wereld zich voordoet. Dit verschijnsel is getijdegebonden en helaas zal het nog wel drie uur duren voor dat dat weer gaat gebeuren. Een paar km voorbij Saltstraumen eindigt Rv17, een van de mooiste wegen van Noorwegen. Hier kun je, mede dankzij al die veerponten, echt onthaasten.

Als ik Bodo nader zie ik al veel politielinten die allerlei zijstraten hebben afgesloten. De hoofdwegen, waar ik ook op rijd, zijn nog open. Vanmiddag vindt de aankomst van de laatste etappe van de Arctic Race of Norway plaats. Aan deze prof wielerkoers, georganiseerd door ASO (organisator van o.a Tour de France en Luik-Bastenaken-Luik) doen veel bekende renners mee waaronder 10 Nederlanders (gebr. Van Poppel, Clement, Sinkeldam, Hofland) en internationale toppers als Philippe Gilbert, John Degenkolb, Alexander Kristoff en Antoine Demare. De laatste drie gaan in die volgorde over de meet, na 193 km inclusief 3 plaatselijke rondes van 9 km. Voor Degenkolb is het zijn eerste zege van dit seizoen na veel blessureleed en een lange revalidatieperiode. De koers wordt gewonnen door Moscon, een 22-jarige Italiaan. Het is genieten van het wielerspectakel en van de commentator, die ik behalve wat namen die hij allemaal juist uitspreekt, niet kan verstaan. Het is warm, stralend blauwe lucht en de zon is fel. Ik heb zelfs mijn zonnebril weer op en dat is zeker anderhalve week geleden dat dat nodig was.

Bodo is verder een moderne stad. Gisteren had ik al gehoord dat Bodo in 1816 is gesticht. Er zijn nauwelijks gebouwen van voor 1945 als gevolg van zware Duitse bombardementen in de tweede wereldoorlog. Dit leidt ertoe dat de stad niet aantrekkelijk is qua monumenten. De kerk en het raadhuis, beide van begin jaren 50, zijn van een stijl die de meesten onder ons niet mooi vinden. Veel beton en een beetje communistische bouwstijl. Dat laatste kan ook te maken hebben met de noordelijke ligging van de stad waardoor het vooral praktisch en makkelijk warm te houden moet zijn.

Het hotel waar ik verblijf is een leuk hotel. De kamer is ruim. Er staat een eenpersoonsbed, maar er is ook ruimte voor een tweepersoonsbed. ’s Avonds merk ik dat het een smal bed is. Ik moet uitkijken met omdraaien.

Ik heb gegeten in een pizzeria. Het positieve aan de pizza die ik at was dat hij erg warm was. Maar verder heb ik weinig geproefd van de ingredienten. Wat mij ook in dit restaurant opviel, net als op een aantal andere plekken elders in Noorwegen, is dat het personeel totaal geen interesse heeft. En niet aan tafel komt om te vragen of het smaakt en ook als ze zien dat je klaar bent en zij hebben niets in hun handen komen ze niet je bord afruimen en vragen of je nog wat wilt. Gevolg is dat je lang kunt blijven zitten wachten en vervolgens besluit om dan maar zonder koffie na af te rekenen aan de balie en te vertrekken.